പ്രവാചക നിന്ദ

പ്രവാചകത്വ പരിസമാപ്തി ( 1 – 8 )

Spread the love

ഈ യുഗത്തില്‍ പുത്തന്‍ നുബുവ്വത്ത്‌വാദമാകുന്ന ‘മഹാഫിത്‌ന’ സൃഷ്ടിച്ചുവിട്ടിട്ടുള്ള കക്ഷി ( മീർസ ഗുലാം അഹ്മദ് ഖാദിയാനി) , ‘ഖാതമുന്നബിയ്യീന്‍’ എന്ന പദത്തിന് ‘പ്രവാചകന്മാരുടെ മുദ്ര’ എന്ന അര്‍ഥമാണ് കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്. അതായത്, മുഹമ്മദ്‌നബി(സ)യുടെ ശേഷം വരുന്ന പ്രവാചകന്മാര്‍ അവിടത്തെ മുദ്ര പതിച്ചിട്ടാണ് പ്രവാചകരാവുക. മറ്റൊരു ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, ഏതൊരാളുടെ പ്രവാചകത്വത്തിന്മേല്‍ അവിടത്തെ മുദ്ര പതിഞ്ഞിട്ടില്ലയോ, അയാള്‍ക്ക് നബിയാവാന്‍ സാധിക്കുകയില്ല. ഇതാണുപോലും ഖാതമുന്നബിയ്യീന്റെ വിവക്ഷിതം!

എന്നാല്‍, مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِكُمْ وَلَٰكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَۗ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا ﴿٤٠﴾ എന്ന അഹ്സാബ് സൂറത്തിലെ 40ആം ആയത്തിന്റെ സന്ദര്‍ഭം പരിഗണിക്കുമ്പോള്‍ ആ പദത്തിന് ഈ വിവക്ഷ നല്‍കാന്‍ തീരെ പഴുത് കാണുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, ഇതാണ് വിവക്ഷയെങ്കില്‍ ആ പദം അസ്ഥാനത്തും വാക്കിന്റെ ഉദ്ദേശ്യത്തിന് വിപരീതവുമായിത്തീരുന്നതാണ്. സൈനബി(റ)ന്റെ വിവാഹം സംബന്ധിച്ച എതിര്‍പക്ഷത്തിന്റെ ആക്ഷേപങ്ങള്‍ക്കും അവര്‍ സൃഷ്ടിച്ചുവിട്ട ആശയക്കുഴപ്പങ്ങള്‍ക്കും മറുപടിയായിട്ടാണല്ലോ മുകളിലെ പ്രസ്താവന വന്നിട്ടുള്ളത്. ഇടക്കുവെച്ച് മുഹമ്മദ്, നബിമാരുടെ മുദ്രയാണെന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുദ്ര പതിഞ്ഞിട്ടാണ് ഏതൊരു ഭാവി പ്രവാചകനും നബിയാവുകയെന്നും പറഞ്ഞാല്‍ അത് ഈ പശ്ചാത്തലവുമായി എങ്ങനെ യോജിക്കും? പശ്ചാത്തലവുമായി അത് തീരെ യോജിക്കുകയില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല, ആക്ഷേപകര്‍ക്കു മറുപടിയായി മുകളില്‍നിന്നേ സ്ഥാപിച്ചുപോന്ന ന്യായവാദത്തിന് ഗണ്യമായ കോട്ടം വരുത്തുകയും ചെയ്യും. അതെ, ആക്ഷേപകര്‍ക്ക് ഇങ്ങനെ പറയാന്‍ സന്ദര്‍ഭം കിട്ടും: ‘ഈ പ്രവൃത്തി ഇപ്പോള്‍ ചെയ്തിരുന്നില്ലെങ്കില്‍ അപകടമൊന്നുമുണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. ഈ ആചാരത്തെ നിഷ്‌കാസനം ചെയ്യേണ്ടത് അത്ര വലിയ ഒരാവശ്യമാണെങ്കില്‍ത്തന്നെ മുഹമ്മദിന്റെ മുദ്ര പതിച്ചു പിന്നീട് വരുന്ന പ്രവാചകന്മാരാരെങ്കിലും അത് ചെയ്തുകൊള്ളുമല്ലോ.’

‘ഖാതമുന്നബിയ്യീന്‍’ എന്നതിന് ‘അഫ്ദലുന്നബിയ്യീന്‍’ (നബിമാരില്‍ ശ്രേഷ്ഠന്‍) എന്ന മറ്റൊരു വ്യാഖ്യാനവും പ്രസ്തുത കക്ഷി കല്‍പിച്ചുവരുന്നുണ്ട്. അതായത്, പ്രവാചകത്വത്തിന്റെ കവാടം തുറന്നുതന്നെ കിടക്കുന്നു. പക്ഷേ, അതിന്റെ പൂര്‍ണതകള്‍ തിരുനബിയില്‍ അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന്. എന്നാല്‍, നാം മുമ്പുപറഞ്ഞ ദൂഷ്യം ഈ അര്‍ഥജല്‍പനത്തിനുമുണ്ട്. വാചകങ്ങളുടെ പൂര്‍വാപരഘടനക്ക് വിയോജിക്കുന്നുവെന്ന് മാത്രമല്ല, അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യത്തിനുതന്നെ വിരുദ്ധവുമാണിത്. അപ്പോഴും കാഫിറുകള്‍ക്കും മുനാഫിഖുകള്‍ക്കും പറയാന്‍ കഴിയും: ‘ഹുസൂര്‍! താണതരക്കാരെങ്കിലും, പ്രവാചകന്മാര്‍ അങ്ങേക്ക് ശേഷവും വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമല്ലോ. എന്നിരിക്കെ അങ്ങുതന്നെ പ്രസ്തുത സമ്പ്രദായം അവസാനിപ്പിച്ചുകൊള്ളണമെന്ന് എന്താണിത്ര തിടുക്കം?’ ( തുടരും )

🪀 To Join Whatsapp Group 👉: https://chat.whatsapp.com/BxliWKickAyDu0ikv75WY5

സയ്യിദ് അബുൽ അഅ് ല മൗദൂദി
ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ഇസ്‌ലാമിക ചിന്തയേയും ഇസ്‌ലാമിക ആക്ടിവിസത്തേയും ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ സ്വാധീനിച്ച ചിന്തകന്‍, പണ്ഡിതന്‍, ഗ്രന്ഥകാരന്‍, പരിഷ്‌കര്‍ത്താവ് എന്നീ നിലകളില്‍ ലോകപ്രശസ്തനാണ് മൗദൂദി. കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ രണ്ടാം പാദം മുതല്‍ ഇസ്‌ലാമിക ലോകത്ത് അലയടിച്ചുതുടങ്ങിയ ഇസ്‌ലാമിക നവജാഗരണത്തിന്റെ പ്രധാന ശില്‍പിയെന്ന നിലയില്‍ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ നവോത്ഥാന നായകന്‍ എന്ന് ചരിത്രത്തില്‍ അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെട്ട വ്യക്തിത്വം കൂടിയാണ് സയ്യിദ് മൗദൂദി. അദ്ദേഹം ജീവിച്ചതും പ്രവര്‍ത്തിച്ചതുമെല്ലാം കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിലാണെങ്കിലും പുതിയ നൂറ്റാണ്ടിലും ഇസ്‌ലാമിനെക്കുറിച്ച് ഗൗരവമായി പഠിക്കുന്ന ആര്‍ക്കും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്തകളേയും പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളേയും അവഗണിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. അതിനാല്‍, പുതിയ നൂറ്റാണ്ടിലേയും ഇസ്‌ലാമിക നവജാഗരണത്തിന്റെ പ്രധാന ഊര്‍ജസ്രോതസ്സുകളിലൊരാള്‍ സയ്യിദ് മൗദൂദിയാണ്. 1903 സെപ്റ്റംബര്‍ 25-ന് ഔറംഗാബാദിലാണ് മൗദൂദി ജനിച്ചത്. ആത്മീയ പാരമ്പര്യമുള്ള സയ്യിദ് കുടുംബമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റേത്. പിതാവ് അഹ്മദ് ഹസന്‍. മാതാവ് റുഖിയാ ബീഗം. പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസം പിതാവില്‍നിന്നുതന്നെയായിരുന്നു. 1914-ല്‍ മൗലവി പരീക്ഷ പാസായി. ഉപരിപഠനത്തിന് ഹൈദരാബാദിലെ പ്രശസ്തമായ ദാറുല്‍ ഉലൂമില്‍ ചേര്‍ന്നെങ്കിലും പിതാവിന്റെ രോഗവും തുടര്‍ന്നുള്ള മരണവും കാരണം പഠനം തുടരാനായില്ല. എങ്കിലും സ്വന്തം നിലക്കുള്ള പഠനത്തില്‍ അദ്ദേഹം മുടക്കം വരുത്തിയില്ല. 1920-കളുടെ ആരംഭത്തോടെ മാതൃഭാഷയായ ഉര്‍ദുവിന് പുറമെ അറബി, ഇംഗ്ലീഷ്, പേര്‍ഷ്യന്‍ ഭാഷകളില്‍ പ്രാവീണ്യം നേടി. മതം, തത്ത്വചിന്ത, സാമൂഹിക ശാസ്ത്രം, രാഷ്ട്രമീമാംസ തുടങ്ങിയ ഗഹനമായ വിഷയങ്ങള്‍ സ്വന്തമായി പഠിക്കാന്‍ ഈ ഭാഷാപരിജ്ഞാനം അദ്ദേഹത്തെ സഹായിച്ചു. കൂടാതെ ദല്‍ഹിയില്‍ പത്രപ്രവര്‍ത്തകനായിരിക്കെ അവിടത്തെ പ്രശസ്തരായ പണ്ഡിതന്മാരില്‍നിന്ന് ഹദീസ്, തഫ്‌സീര്‍, തര്‍ക്കശാസ്ത്രം, തത്ത്വചിന്ത തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങള്‍ നേരിട്ട് പഠിക്കാനും അദ്ദേഹത്തിന് അവസരമുണ്ടായി. മൗലാനാ അബ്ദുസ്സലാം നിയാസി, അശ്ഫാഖുര്‍റഹ്മാന്‍ കാന്ദലവി, മൗലാനാ ശരീഫുല്ലാ എന്നിവരാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന ഗുരുനാഥന്മാര്‍. 1918-ല്‍ ബിജ്‌നൂരില്‍ അല്‍മദീന പത്രാധിപസമിതിയില്‍ ചേര്‍ന്ന് ഔദ്യോഗിക ജീവിതം ആരംഭിച്ചു. 1920-ല്‍ താജ് വാരികയുടെ പത്രാധിപരായി. 1922-ല്‍ 'ജംഇയ്യതുല്‍ ഉലമായെ ഹിന്ദ്' പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന മുസ്‌ലിം പത്രത്തിന്റെ അധിപരായി. 1925-ല്‍ അവരുടെത്തന്നെ അല്‍ ജംഇയ്യത്തിന്റെ പത്രാധിപരായി. 1927-ല്‍ പ്രഥമ കൃതിയായ അല്‍ജിഹാദു ഫില്‍ ഇസ്‌ലാം രചിച്ചു. 1932-ല്‍ സ്വന്തം ഉടമസ്ഥതയില്‍ 'തര്‍ജുമാനുല്‍ ഖുര്‍ആന്‍' തുടങ്ങി. 1941 ആഗസ്റ്റില്‍ ലാഹോറില്‍ മതപണ്ഡിതന്മാരും അഭ്യസ്തവിദ്യരുമായ 75-ഓളം പ്രമുഖര്‍ പങ്കെടുത്ത യോഗത്തില്‍വെച്ച് ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഇസ്‌ലാമിക പ്രസ്ഥാനങ്ങളിലൊന്നായ ജമാഅത്തെ ഇസ്‌ലാമിക്ക് രൂപംനല്‍കി. അതിന്റെ പ്രഥമ അമീറായി തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടതും അദ്ദേഹമാണ്. ആദര്‍ശാടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള ഇസ്‌ലാമിക സ്വത്വം ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച മൗദൂദി അതുകൊണ്ടുതന്നെ സാമുദായികാടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള ഇന്ത്യാ വിഭജനത്തെ എതിര്‍ത്തു. എങ്കിലും വിഭജനം യാഥാര്‍ഥ്യമായപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രവര്‍ത്തന മേഖല പാകിസ്താനില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ടതിനാല്‍ അങ്ങോട്ടു കുടിയേറി. പാകിസ്താന്റെ ജനാധിപത്യവത്കരണത്തിനും ഇസ്‌ലാമികവത്കരണത്തിനും വേണ്ടി ശക്തമായ പ്രക്ഷോഭങ്ങള്‍ക്ക് നേതൃത്വം നല്‍കി. പലതവണ അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഖാദിയാനീ മസ്അല എഴുതിയതിന്റെ പേരില്‍ 1953 മാര്‍ച്ചില്‍ അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ട അദ്ദേഹത്തിന് 1953 മേയ് 11-ന് സൈനിക കോടതി വധശിക്ഷ വിധിച്ചു. മുസ്‌ലിം ലോകത്തിന്റെ പ്രതിഷേധത്തെ തുടര്‍ന്ന് വധശിക്ഷ ജീവപര്യന്തം തടവാക്കി മാറ്റി. 1955-ല്‍ ജയില്‍മുക്തനായി. 1962-ല്‍ 'റാബിത്വതുല്‍ ആലമില്‍ ഇസ്‌ലാമി'യുടെ സ്ഥാപകസമിതിയില്‍ അംഗമായി. 1964 ജനുവരി 6-ന് വീണ്ടും അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടു. 1972-ല്‍ തഫ്ഹീമുല്‍ ഖുര്‍ആന്റെ രചന പൂര്‍ത്തിയായി. 1972-ല്‍ പാക് ജമാഅത്തിന്റെ ഇമാറത്തില്‍നിന്ന് ഒഴിവായി. 1979-ല്‍ അന്താരാഷ്ട്രതലത്തില്‍ ഇസ്‌ലാമിക സേവനത്തിനുള്ള പ്രഥമ ഫൈസല്‍ അവാര്‍ഡ് നേടി. 1979 സെപ്റ്റംബര്‍ 22-ന് മരണപ്പെട്ടു. ലോകത്ത് ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ വായിക്കപ്പെടുന്ന ഇസ്‌ലാമിക ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവ് ഒരുപക്ഷേ മൗദൂദിയായിരിക്കും. 60 വര്‍ഷത്തെ പൊതു ജീവിതത്തിനിടയില്‍ 120- ഓളം ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ രചിച്ചു. മൗദൂദിയുടെ ഏറ്റവും മഹത്തായ കൃതി ആറു വാല്യങ്ങളിലായി വിരചിതമായ തഫ്ഹീമുല്‍ ഖുര്‍ആന്‍ എന്ന ഖുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാന ഗ്രന്ഥമാണ്. രിസാലെ ദീനിയാത്ത് (ഇസ്‌ലാം മതം), ഖുതുബാത്, ഖുര്‍ആന്‍ കീ ചാര്‍ ബുന്‍യാദീ ഇസ്തിലാഹേം (ഖുര്‍ആനിലെ നാല് സാങ്കേതിക ശബ്ദങ്ങള്‍), അല്‍ജിഹാദു ഫില്‍ ഇസ്‌ലാം (ജിഹാദ്), സുന്നത്ത് കീ ആയീനീ ഹൈഥിയത് (സുന്നത്തിന്റെ പ്രാമാണികത), മസ്അലെ ജബ്ര്‍ വ ഖദ്ര്‍, ഇസ്‌ലാമീ തഹ്ദീബ് ഓര്‍ ഉസ്‌കെ ഉസ്വൂല്‍ വൊ മബാദി (ഇസ്‌ലാമിക സംസ്‌കാരം മൂലശിലകള്‍), ഇസ്‌ലാം ഓര്‍ ജാഹിലയത് (ഇസ്‌ലാമും ജാഹിലിയ്യതും), മുസല്‍മാന്‍ ഓര്‍ മൗജൂദെ സിയാസീ കശ്മകശ്, ഖിലാഫത് വൊ മുലൂകിയത് (ഖിലാഫതും രാജവാഴ്ചയും), ഇസ്‌ലാമീ രിയാസത്, തജ്ദീദ് വൊ ഇഹ്‌യായെ ദീന്‍, മആശിയാതെ ഇസ്‌ലാം, പര്‍ദ്ദ, സൂദ്, ഇസ്‌ലാം ഓര്‍ സബ്‌തെ വിലാദത്ത് (സന്താന നിയന്ത്രണം), ഹുഖൂഖു സൗജൈന്‍ (ദാമ്പത്യനിയമങ്ങള്‍ ഇസ്‌ലാമില്‍), തഅ്‌ലീമാത്ത്, തഫ്ഹീമാത്ത്, തന്‍കീഹാത്ത്, ശഹാദത്തെ ഹഖ് (സത്യസാക്ഷ്യം), സീറതെ സര്‍വറെ ആലം, തഹ്‌രീക് ഓര്‍ കാര്‍കുന്‍ (പ്രസ്ഥാനവും പ്രവര്‍ത്തകരും) തുടങ്ങിയവയാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന കൃതികള്‍.

    You may also like